Herstel weekend: genieten, herstellen en even wat ‘anders’

Na weken van (sub)maximale inspanning was het hoogtijd voor een weekend van herstel. 3 dagen niks doen was een kluif van hier tot Tokio. Vandaar dat ik zondag 22 april mee deed aan de competitie van Phanos in het mooie en prachtig Olympisch Stadion. Echter wel, als speerwerpende duursporter :P. Een keer iets anders, leuk! Het was tijd om mijn oude ‘glorie tijden’ uit het verre verleden maar weer eens op te halen. En om de triathlon goden bang te maken, dat als ik ze niet kan inhalen ik ze altijd nog kan RAKEN.

Zondag de 22^e werd ik wakker als een stijve plank, ik voelde me al gelijk geen duursporter meer (niet dat speerwerpers zo zijn, integendeel zelfs). Na een stevige duursporters warming-up voelde ik me geestelijk en mentaal zeer sterk om voor de overwinning te gaan. Poging 1. Ongeldig! K.U.T.. Weer terug op het bankje en mentaal werd ik ingepraat door mijn eenmalige trainer. Na een diepgang kreeg ik het vertrouwen weer terug. Poging 2. Geldig, maar niet naar behoren. Weet niet eens hoever. Zo slecht. Weer terug op dat bankje. Wachten, wachten en nog eens wachten. Yes poging 3. 35,.. meter. Nog 4 meter voor mijn oude pr. 

De laatste worp moest het gebeuren, ik ben niet voor niks een duursporter. Geconcentreerd zit ik te wachten op mijn bankje, nog even mijn hamstrings los slaan, m’n rug kraken en mijn schouders draaien. (zware stem) “Wilbert klaar maken”. De zenuwen schieten door mijn hele lijf. Nu moet het gebeuren. Ik trek mijn trainingskleren uit. Ik loop naar mijn speer. Ik pak hem en ga staan. Een diepe adem. Ik mis wat? Ik roep de steun op van mijn meegereisde publiek. Hoog ik de lucht Klap, Klap, Klap, Klap. In een steeds hoger tempo. Ik hoor zelfs mijn naam gescandeerd worden, dat ze zo ver zouden gaan had zelfs ik niet verwacht. Bedankt!  Ik ben opgeladen. Ik doe mijn 5 pas, de speer vliegt uit mijn hand, zoals die er nog nooit uit gevlogen is. Ik kijk hem na, maar de speer daalt niet, hij blijft stijgen en stijgen. Dan toch eindelijk maakt hij een dalende beweging en prikt hij in de grond. Yes, de meest ultieme worp van de dag. Dan werp je maar als triathleet 39,05 meter. De euforie was groot, heel groot. Mijn dag kon niet meer stuk.

Naast het zoeken van euforie was deze dag ook bedoeld om weer te verlangen naar die zware, zwoegende en zwetende inspanningen van het zwemmen, fietsen en hardlopen. Nooit meer op dat bankje!

p.s. een deel van bovenstaande is gebaseerd op feiten, een deel op fictie. Zoek zelf maar uit wat.