De rustperiode van seizoen 2011 is alweer een kleine twee weken oud en we zijn met een frisse nieuwe start begonnen met de voorbereidingen voor het nieuwe seizoen. Nieuw dat zal het zeker worden! Er zal heeeéeeeel veel veranderen dit jaar. Hoe en wat, zal ik in dit verslag vertellen. Hoe ik het zal gaan ervaren, hoe ik er mee om ga en hoe ik het integreer tijdens wedstrijden. Zal ik komende weken en maanden op mijn blogspot schrijven.
Nog even kort terug komend op afgelopen seizoen. Een seizoen waarin ik me zelf in vele opzichten verbaasd heb. Het is allemaal zo snel gegaan, ik doe nog maar 1 ¾ jaar echt aan triathlon en dat ik nu al zo goed kan mee komen. M’n overwinningen pak, dan zijn ze wel op de sprint afstand, maar toch. Dit is hopelijk een basis voor meer.
Waar ik naast al die bekers op de foto natuurlijk erg trots op ben, is die grote. De wisselbeker voor clubkampioen van Triathlonvereniging De Dolfijn. De jongste clubkampioen ooit. Namen waarbij ik in de voetsporen mag treden. Alle voorgaande winnaars zijn Gerard van Lent (1e clubkampioen en tevens docent van mij), Pim Veeger, Edwin van Dort, Jan Blokland, Machiel Ittman, René van Ravenzwaaij, Victor Sannes, Bart Rijborz, Jac van Leeuwen, Martijn Hiensch, Shane Rattenbury, Gosse Beerda en Aron van Ammers.
Terug in de realiteit: het nieuwe seizoen. Zoals ik al aangaf gaat er heeeéeeeel veel veranderen dit jaar. Sinds twee weken heb ik mijn eigen trainer, die persoonlijke schema’s schrijft. We moeten nog wat wennen aan elkaar, maar dat heeft ook tijd nodig. Hij helpt me mijn techniek verbeteren en zelfs te veranderen. Dat veranderen zal komende maanden veel op dit blogspot beschreven worden.
Paul, mijn trainer, heeft mij een kleine twee weken geleden geconfronteerd met het principe Pose. De ‘Pose Running Methode’ om precies te zijn. En confronterend dat was het zeker. Alles wat ik afgelopen 8 jaar geleerd heb op het gebied van hardlopen en wat helemaal ingesleten is moet ik vanaf nu vergeten. Het boek ‘Hardlopen met de Pose Methode’ zal de achtergrond informatie zijn voor het aanleren van deze methode.
Het boek dat geschreven is door Dr. Nicholas Romanow een tweevoudig Olympisch coach en bewegingswetenschapper. Heeft jaren lang de loper bestudeerd en is tot de conclusie gekomen dat, van de wereldwijd algemene looptechniek (wat aangeleerd wordt op iedere atletiek vereniging), toch het een en ander niet correct aan is. Om het nog maar zacht uit te drukken.
In de subhoofdstukken van ‘fouten in de Pose Methode’. Staat alles wat ‘normaal’ goed was. Dus dat geeft een indruk wat de methode inhoud. Het komt er op neer dat je gebruik gaat maken van de zwaartekracht. Waardoor efficiëntie een grote rol zal spelen. Minder energie, betere techniek en uiteindelijk veel sneller lopen (dat hopen we althans J).
Algemeen bekend is in ieder geval dat hardlopers blessures hebben. Het aantal lopers in verhouding tot vroeger dat met een blessure rond loopt is nauwelijks veranderd. Twee op de drie moet minimaal eenmaal per jaar zijn trainingen onderbreken. Hoe kan dat? Schoenen hebben een hele revolutie door gemaakt, maar waarom zijn er nog steeds zoveel blessures. En zelfs onder wedstrijdlopers.
De Pose Methode brengt hier verandering in, dat is wat men zegt in ieder geval. Of het ook bij mij gaat werken. Ik zal bekennen, ik zou het niet weten. Wat ik wel weet, is dat ik niet de eerste ben die begonnen is aan de zoektocht wat hardlopen nou echt is. Er zijn mij vele hardlopers en triathleten voorgegaan. De bekendste triathleet is dan wel Tim Don, wereld kampioen triathlon 2006.
De reden dat ik toch mijn looptechniek ga veranderen is dat de theorie erachter me erg aan spreekt. Het lijkt te kloppen, vandaar moeten we er maar vanuit gaan dat “Het begin vreest vaak, waar het einde om lacht” werkelijkheid zal worden.
Hieronder is het filmpje te zien waarin Tim Don samen met Nicholas de efficiëntie van de Pose Methode test.
Tot snel!
